Burnin.

___

Ik vroeg mijn kinderen om eten te halen in het buffetrestaurant op een fijne vakantieplek op Lanzarote. Ik dacht dat als ik op zou staan, dat ik dan zou omvallen. 

Uiteraard maakte ik hier een spelletje van, want ik bleef wel lachen op dit soort momenten. Volledig in mezelf gekeerd, het ging toch goed? 

Ik weet niet eens precies wanneer het is begonnen. Een jaar geleden vond ik dat gegeven lastig, want als er ergens een begin is, dan is er ook vast een einde. Maar die was er niet en het sloop er steeds verder in.

Vandaag 20 maart 2023 durf ik uit te spreken dat ik een burn out had. Ook al hakkel ik nog een klein beetje, alsof je vroeger bij de dokter voor je plasser kwam. Maar hé, dit is toch wel iets goeds, want ik hoef mezelf niet meer voor te liegen. En langzaamaan durf ik het tegen anderen te vertellen. En dan komt er ineens begrip en lieve woorden. Had ik me dat maar eerder beseft. Dat is heel erg fijn, maar ergens wist ik dat ook niet mijn oplossing was. Dus ja waarom dan klagen. 

Waarom ik het niet toe wilde geven? Omdat het dan een leven ging krijgen denk ik. Dan moest ik stappen gaan zetten daar had ik toch geen ruimte en tijd voor. Deels mijn karakter en deels een eigen definitie van een burn out hielden mij ook tegen en tegelijkertijd hielpen mij de dag door. Maar hielp het echt?

‘Het komt wel goed’ of ‘het valt wel mee hoor’.Ik wil graag dat het goed gaat en ook al gaat er iets mis dan deed ik nog dat soort uitspraken om zaken af te vlakken en het toch goed te laten lijken. Daarbij deed ik veel dingen graag voor anderen, met de gedachten wat anderen ergens van zouden vinden. En nee hier sta ik niet iedere seconde bij stil. Dit is hoe ik mezelf uit onzekerheid weerbaar gemaakt heb. Dat brengt mij hele mooie dingen, want geliefd ben ik vaak, maar uiteindelijk bleef er nog maar een klein beetje echte oprechte aandacht voor mezelf over. En helaas ging dat zeer doen. 

Mijn verzameling aan klachten werd steeds uitgebreider. De langste spaaractie ooit. Maar prijs had ik iedere keer. Het ging van tintelingen in mijn benen, naar tintelingen in mijn hele lijf. Een band om mijn hoofd, de welbekende spanningshoofdpijn. Hartkloppingen, hoge ademhaling en hyperventileren. Concentratie van een vis, sorry vis, angstig en huiduitslag. Helemaal eerlijk was het niet, want had ik het één dan was het ander weer weg. Iedere keer maar weer googlen als iets lang aanhield. De ergste ziektes kwamen voorbij. Daar werd ik bang van. Maar uiteindelijk voelde ik me het meest op me gemak bij de zoekresultaten over chronische hyperventilatie en stress gerelateerde klachten. Ik ben met bepaalde klachten de hele medische molen in geweest om bepaalde zaken uit te kunnen sluiten. Dat was fijn, want er kwam nooit iets ergs uit. Dat betekende rust voor de tijdelijkheid. Want ook deze uitslag veranderde niets aan mijn patronen waardoor ik vrolijk verder ging aan mijn verzameling. 

Eerder zei ik al even dat mijn opvattingen over een burn out wellicht niet de juiste waren. De checklist die ik daarvoor gemaakt had was;

• Je moet iets traumatisch hebben meegemaakt, het liefst meer dan 1 trauma
• Je kan je bed niet uitkomen
• Het kan mij overkomen.. 

Leuk dit.. het hield mij allemaal tegen om eens goed voor mezelf te gaan zorgen.  

Dan hebben we dus het eerder genoemde punt van geen begin dus: open einde! én ik ‘check’ mijn eigen gemaakte boxjes niet. Op dat moment had ik iemand nodig die het me kon vertellen. Maar die vond ik niet. Mooi weer spelen was tenslotte mijn superkracht, en als bambi stond ik steeds weer op mijn benen, wie ging het me dan vertellen? 

Het enige dat ik wist op een bepaalde dag, als ik nu zo doorga dan ga ik wel in dat bed liggen. En dan is dat mijn trauma en overkomt het mij toch! Check, check en check. Misschien was die checklist toch ergens goed voor. 

Weet je, nee ik ga niet vertellen wat mijn oorzaak was. In mijn verhaal doet dat er niet toe. Niet waarom ik het nu opschrijf. En de precieze reden dat het er niet toe doet is dat ik hoop dat als iemand dit leest, geen eigen checklist gaat maken. Want ieder z’n eigen verhaal, heb je 1 of geen trauma’s, dat neemt niet weg dat als je symptomen hebt van een burn out, overspannenheid of stress  gerelateerde klachten je niet keihard voor jezelf mag gaan zorgen. 

Het is je lichaam die je iets duidelijk maakt, hoe mooi is dat. (Mooi gezegd he.. nu, uiteindelijk!)

Op een avond lag ik met tranen en een paniekaanval in bed. Mijn eerste gedwongen stap was toen uit de dagelijkse rush stappen. Alles afgezegd. Dat ik dat deed was echt heel groot en spannend. Helaas was dit nog niet mijn oplossing. Ik was tenslotte al te ver gegaan. Ik ging zoeken op hoe lang moet je rust houden, alle pijntjes nog eens tot in de puntjes opzoeken, hulp, maar waar moet je kijken. De huisarts ben ik vaak genoeg geweest, helaas ben ik daar niet verder mee geholpen geweest. Dat is niet helemaal waar, ze hebben gedaan wat binnen het bereik van een huisarts ligt, de erge dingen waren uitgesloten. Top! Maar wat ik wel heb gemist, na uitsluiting.. wat nu? 

Ik was gestopt met werken, en ondertussen alweer flink aan het solliciteren gegaan want ik moest toch werken. De eerste vraag is als je weggaat bij een baan, wat ga je nu doen? Ja euh, niks alsjeblieft! Maar dat zeg je niet. Uiteindelijk had ik mezelf 2 maanden vakantie gegeven, dan moet ik toch wel weer aan de slag gaan. Sociale en maatschappelijke druk, die legde ik mezelf op. 

Mijn geluk dat ik hulp vond. En dat had niet langer moeten duren. Eigenlijk wees mijn man mij hierop. Is dit niet iets voor jou? Het was een oproep van Burnin Gym. De gym sprak mijn aan.. ik hou van sporten maar het lukte me gewoon even niet zelf. Maar ik dacht wel dat sporten iets op zou lossen. Het woord Burnin sprak mijn slimme onderdrukte deel van mijn brein ook aan. Ik dacht, deze combi moet ik hebben. De intake was fijn, ik paste precies in het programma met mijn wensen en klachten. Dat was al fijn en voelde als een start. Ik dacht nog nou met 8 weken sta ik weer buiten. Het is nu 7 maanden dat ik het traject volg. Elke sessie is even waardevol geweest. Het was niet alleen een start maar ook een houvast. Een eerste persoon tegen wie ik iets durf bloot te geven, over mijn verdachte klachten die op een burn out leken. Met een deskundige blik en alle informatie durfde zij ook met mij aan de slag, geen twijfel. Nicolette is iemand die door mij heen prikte, mijn gezicht kon lezen en mijn (soms warrige) woorden kon vertalen. Ze ziet mijn worstelingen, verbloemingen en ook mijn verdriet en onmacht. Die we hebben omgezet naar, zelfkennis, zelfvertrouwen, kracht en eerlijkheid.  

Na de eerste training was ik best in de war en opgelucht tegelijk. Thuis heb ik daar weer even om gehuild. Gelukkig was mijn man thuis, hoe kwetsbaar ook, hij mocht dit zien en horen zo kon hij mij begrijpen of tenminste zien. 

Ik heb nooit verwacht dat hij het zou begrijpen. Omdat ik wist dat ik het niet goed onder woorden kon brengen. Maar toen de waarheid boven tafel kwam, zag hij dat er wat moest gebeuren zonder te weten wat het is. Dat weet je pas als je het meemaakt. En dat is goed. Niet dat je het meemaakt maar dat hij empathie kon voelen. Je snapt het. Of niet, dan is het ook goed. 

Daarover gesproken ben ik nu blij, en dankbaar voor deze periode. Dat zie ik nu, uiteindelijk zeker in. 6 maanden geleden kreeg ik vaak de vraag, geniet je lekker van je vrijheid? Ik knikte vrolijk ja. Ik genoot ook wel, maar het was ingewikkeld, ik durfde ook geen nee te zeggen. Ik wist het antwoord ook eigenlijk echt  niet. Natuurlijk genoot ik niet van de dingen die gebeurd waren, en een stuk onzekerheid over wie je bent en waar je staat in je dag, vele vragen onbeantwoord te hebben. En al helemaal niet van die innerlijke kracht die me heel veel vertelde maar ik gewoon links liet liggen . Maar ik genoot ook zeker wel, het grote verschil is, dat ik nu weer anders geniet, ik kan vooraf van iets genieten, tijdens en na. De tijd haalt me niet meer in, of soms,  maar dat mag soms. Vooruit. 

Nog even terug naar de sessies met Nicolette, vanaf de eerste dag kreeg ik duidelijke instructies mee. Dat werkt! Gelijk actie. Zo’n instructie kon zijn: deze week doe je helemaal niets, behalve de usual, kids, dat! Opdrachten die ik kreeg waren altijd goed uitvoerbaar, altijd aangepast aan mijn staat op dat moment, het was nooit te veel en puur gericht op beter worden. Geleidelijk aan werden de duidelijke instructies ook adviezen en door de dingen die zij mij leerde en deed inzien was ik steeds beter in staat om per moment, per dag of per week te bepalen wat goed voor me is. Goede gesprekken, en fijn trainen. Maar niet zomaar trainen, wat een machtig middel is dat, als ik het maar op de juiste manier gebruik. 
Natuurlijk is er een trainingsplan, maar wat ik ook opmerkelijk en erg knap vind is dat de trainingen op het moment dat ik binnenkom en ze mij aanhoort en/of aanvoelt direct konden veranderen. Maatwerk tot op de seconde af. Dat vind je niet in een yoga klas. Sorry Yoga! Niets tegen Yoga. Yoga is ook fijn. Yo voor yoga!

Afgevlakt, of toch ook wel waarheid; Niet altijd waren de klachten er, ik heb volop van de kinderen kunnen genieten, zeker eenmaal werkloos. Ik heb dit altijd op nr1 gezet. Daar was ik  het meest bang voor, te ver te gaan dat dat niet meer kon. Dankbaar voor het kleine grut, speels, oprecht en puur, hoe vaak zou ik niet nog even in die kleine schoenen willen staan. 

Ongeveer 1,5 jaar geleden, dwong ik mezelf om een rondje te gaan wandelen, het hoogst haalbare op dat moment. Ik liep, met mijn ademhaling tot in mijn adamsappel, hebben vrouwen die ook? Mijn hoofd vol, veel te vol, een hardrock liedje, gecombineerd met klassieke muziek en hardcore, en je wilt het allemaal tegelijk beluisteren, zo waren mijn gedachten. Mijn benen voelden als pap, het voelde alsof ik niet meer kon lopen. Ik ben teruggegaan. Weer aan het werk. Dan ging het wel. Maar het ging niet. 

Nu loop ik naar buiten, voel de wind, een vrolijk liedje in mijn hoofd, ik lach. Mijn benen voelen sterk, en dragen mij een fijn rondje verder. Als ik thuis kom voel ik me vrij, fit en gezond. Mijn verzameling heb ik op zolder gelegd. Soms pak ik nog eens iets, maar ik heb geleerd hoe ik het weer terug kan leggen, wanneer ik dat wil. 

Punt. Komma, punt. Het is goed. 

Punt uit.

Linda

Wil jij ook graag weten wat Burnin'Gym voor jou kan betekenen? Neem dan contact op voor een vrijblijvende kennismaking!